Om bij stil te staan.

Als u bidt, ga in uw binnenkamer…

                                                                  Mattheus 6: 5 – 8

Stilte, was het eerste woord dat bij mij opkwam, denkend aan dit nieuwe jaar.
De scholen en bedrijven, de straten en de winkels vallen weer stil voor het overgrote deel.
Veel in ons leven valt opnieuw weer een aantal weken stil.
Hoe ga je om met die stilte? Wordt je er nerveus en onrustig van?
Want niets doen, dat kan toch eigenlijk niet?
Mis je de afleiding? Of vind je het juist wel fijn, even niets moeten.
Is het eigenlijk meer van hetzelfde, omdat het leven toch al zoveel rustiger is dan het weleens is geweest? Of een mengeling van allerlei?
Stilte doet veel met mensen. Soms wil je er wel gillend van wegrennen, soms verwelkom je haar.
Maar zeker met alle vragen en onzekerheden van dit moment zal stilte lang niet altijd prettig voelen.
Daarom is zo’n lock down ook soms best zwaar, voor iedereen.
Mentaal, psychisch, maar ook spiritueel. Want waar is als alles stilvalt iets van God te vinden?

Toch zegt Jezus hier in Mattheus voor niets dat je de stilte moet opzoeken om te kunnen bidden.
Zonder omhaal van woorden, zonder vertoon van vroomheid, alleen jij en God. In alle eenvoud en kwetsbaarheid.
Daar kan geloof en vertrouwen groeien.
Ook in ons geloof worden we misschien op dit moment wel even op onze basis teruggeworpen.
Een digitale kerkdienst is fijn als alternatief, en wat ben ik dankbaar voor de mensen die zich maar weer blijven inzetten om dat mogelijk te maken!
Maar uiteindelijk is op dit moment de grote vraag hoe ik zelf, thuis, op mijn manier, blijf zoeken naar verbinding met de Ene.
En dat is een uitdaging.
Want stilte met God uithouden is niet eenvoudig.
Dat wisten de oude woestijnvaders al.
Je zult eerst het rumoer in jezelf moeten aankijken en daar mee moeten omgaan.
Je zult het moeten uithouden met: er gebeurt niets. Verwachtingen moeten loslaten.
Zodat in die stilte God de ruimte krijgt om te spreken.
Misschien wel een mooie uitdaging om die stilte die ons wordt zo aan het begin van het jaar juist te gebruiken om dichter bij onszelf en dichter bij God te komen. Misschien worden we in die stilte wel aangespoord om bewustere keuzes te maken in het komende jaar.
Wat is werkelijk belangrijk?
Wat geeft mijn leven werkelijk kleur en zin, los van alle franje?
Wat zou ik komend jaar anders willen, als we de draad weer kunnen oppakken?
Ik wens u allen toe dat de stilte die nu noodgedwongen op ons pad komt dwars door alles heen tot heilzame stilte mag worden.
Voor uzelf, voor ons als gemeenschap, als samenleving, als wereld.

                                                   Om bij stil te staan

                Over engelen en mensen, en engelen van mensen

De kerstverhalen staan bol van de engelen.
Zo zou Zacharias een engel hebben gezien, en Maria.
Jozef en de wijzen dromen van engelen.
En de herders zien zelfs een heel engelenkoor.
Er wordt ons eigenlijk weinig verteld over hoe ze eruitzien.
Alleen dat er een enorm helder licht om hen heen is. Zo helder dat mensen ervan schrikken.
En dus eigenlijk ook niet goed kunnen kijken.
Een lichtende gestalte en een stem.
Met een boodschap.

Als je mensen vraagt of ze weleens een engel hebben ontmoet, dan vertellen ze vaak een verhaal over een engel van een mens.
Iemand die ze heeft gered. Iemand die op het juiste moment voor je deur staat of belt.
Van die momenten die meer dan toevallig zijn.
Van die bijzondere wonderlijke verhalen.
Dat zijn momenten dat we elkaar boven het dagelijkse uittillen en een knipoog van Gods liefde kunnen zijn voor elkaar.
In de brief aan de Hebreeën worden we zelfs opgeroepen om gastvrijheid te bewaren.
Want, zo staat er dan in hoofdstuk 13, zo hebben sommigen zonder het te weten engelen gehuisvest.
Zeker in deze tijd dat we meer dan anders een warm gebaar kunnen gebruiken een mooie associatie.
Engelen van mensen. We kunnen het voor elkaar zijn.
Maar het beeld gaat toch niet helemaal op, als we naar de engelen in het kerstverhaal kijken.

Het gaat in de Bijbel namelijk vooral om wat die engel komt zeggen, en minder om wat de engel doet.
Een engel is in de Bijbelse verhalen altijd een boodschapper.
Iemand die je iets te zeggen heeft van Godswege.
Een belofte, of een waarschuwing. Of een bemoediging.
Wie weet komt er toch vaker een engel op mijn pad dan ik denk.. in een gesprek, in iets dat ik lees, misschien wel iets dat binnen in me opkomt.
Zo de verhalen lezend ga ik voortaan toch nog iets zorgvuldiger proberen te luisteren….

Het gebed van een rechtvaardige is krachtig en mist zijn uitwerking niet

Jakobus 5: 16

Een collega vertelt dat iemand in een persoonlijk gesprek vroeg om te bidden of corona maar weg kon gaan.
Het voorbeeld roept een aardige discussie op onder de collega predikanten, kunt u zich wel voorstellen.
De één zou hier uit respect voor de overtuiging van de pastorant gehoor aan geven, de ander zou toch ook liever bij zichzelf blijven en het gebed ombuigen tot een gebed om kracht voor ieder in de huidige moeilijke situatie.

Op internet gaat een initiatief rond om te bidden voor Rutte in plaats van te discussiëren of de maatregelen die hij en de zijnen nemen al dan niet juist zijn.
De man heeft geen kritiek, maar gebed nodig om zijn bizar moeilijke taak van dit moment te vervullen, is de gedachte erachter.

Beide berichten bracht me weer eens tot nadenken over wat bidden is.
Juist in deze tijd van onzekerheid en vragen komt dat thema weer boven. We willen wel bidden, maar hoe dan?
Heeft het wel zin? Er lijkt al een hele tijd zo weinig te veranderen. En dan hebben we het nog alleen over de zorgen die corona brengt.
Er is zoveel gaande als je er oog voor hebt. Zit de Eeuwige te slapen terwijl wereldwijd de IC’s weer volstromen?
Of kan God er ook niets aan doen en heeft bidden dan niet zo veel zin?
Of heb ik zelf dan iets niet goed gedaan dat mijn hartenkreet niet lijkt te worden gehoord?

Al die vragen komen eigenlijk neer op die ene vraag  die er aan vooraf gaat: wat verwacht ik eigenlijk van God als ik bid?
In de brief van Jakobus, staat mooi verwoord: Het gebed van een rechtvaardige is krachtig en mist zijn uitwerking niet (Jakobus 5: 16).
Maar wat is dan die kracht van gebed? Dat heeft natuurlijk weer te maken met hoe je naar God kijkt.

Ik ga als mens niet te bidden om God op andere gedachten te brengen.
Het zou wel erg hoogmoedig zijn om dat te denken en het zou van God een marionet van onze menselijke wensen en verlangens maken.
Een iets te menselijk gedachte God ook wat mij betreft.
Nee, ik als mens heb het nodig om te bidden. Ik wil mijn zorgen en blijdschap en verlangens delen. Ik bid om me te verbinden met Zijn liefde. Bidden verandert niet de situatie als bij toverslag, maar gebed verandert mij wel.
En daarmee verandert het mijn kijk op en mijn omgaan met wat er is.
En dat verandert de dingen wel degelijk. De Geest die in ons bidt met woordeloze zuchten, zoals Paulus zo mooi zegt in zijn brief aan de gemeente in Rome, brengt zo wonderen tot stand.
Al biddend krijg ik weer meer oog voor het wonder dat er in deze gebroken wereld ook is.
Daarom bid ik.
Juist nu bid ik. Om rust en ruimte, om geduld en om geloof en goede moed.
En ja, ook ik spreek mijn hoop en verlangen uit dat alle zorgen en angst en ziek en zeer van dit moment een einde mogen hebben.
Maar wel als mijn menselijke verlangen.
Als hartenkreet.
Ik bid zodat ik gesterkt met de kracht van de Ene, het mijne kan doen om de angst en de zorgen in mij en om mij heen een beetje lichter te maken.
Ik bid om zo een schakeltje in het geheel van Gods rijk te zijn.
Ja, bidden doet veel. Ik kan niet zonder.