Om bij stil te staan
Ik zal je vergeven
Het zijn maar kleine woorden
Maar er ligt een universum in besloten.
Wanneer ik je vergeef
Zullen alle koorden van haat, pijn en droefheid
Die mijn hart hebben ingesnoerd verdwenen zijn.
Wanneer ik je vergeef
Bepaal jij niet meer wie ik ben
Jij nam mij de maat, je schatte me in
En besloot dat je me kon kwetsen.
Ik deed er niet toe
Maar ik zal je vergeven
Want ik doe er wel toe
Ik tel mee
Ik ben groter dan dat jij van mij hebt
Ik ben sterker
Ik ben mooier
En ik ben oneindig kostbaarder dan jij dacht
Ik zal je vergeven
Mijn vergeving is geen geschenk dat ik je geef
Wanner ik je vergeef
Zal mijn vergiffenis een geschenk zijn dat zich aan mij geeft
(uit: het boek van vergeving, van Desmond en Mpho Tutu)
Ik lees op dit moment een boek van aartsbisschop Desmond Tutu en zijn dochter Mpho over vergeving.
Simpelweg getiteld: Het boek van vergeving.
Ik werd nieuwsgierig wat wijlen Desmond Tutu, bekend van zijn werk voor de waarheid en verzoeningscommissie in Zuid Afrika, over dit onderwerp te vertellen had.
Hij schrijft niet maar zomaar mooie woorden, maar grondt wat hij zegt in zijn concrete persoonlijke ervaring met de weg van verzoening en helen in Zuid Afrika.
Zijn dochter Mpho is bovendien ook theoloog en op dit onderwerp afgestudeerd.
Ze werkt sinds kort in Amsterdam bij de vrijzinnig protestantse gemeente daar.
Vergeving is geen gemakkelijk onderwerp en we krijgen er allemaal wel ergens in ons leven mee te maken.
Mensen stellen elkaar teleur en bezeren elkaar soms. Dat is deel van het leven.
Dus is vergeving ook deel van het menselijke bestaan. Anders kun je niet verder.
Tutu begint zijn boek met constateren dat we als mens allemaal, ja allemaal, zowel anderen moeten vergeven als ook zelf vergeving nodig hebben.
We staan allemaal als mens weleens aan beide kanten van de medaille.
Juist dat besef maakt vergeving mogelijk.
Een mens is nooit alleen maar dader en nooit alleen maar slachtoffer.
We zijn soms het een en soms het ander.
En dan kun je altijd kiezen om in de spiraal van vergelding te blijven hangen en dader of slachtoffer te blijven, of te proberen er uit te stappen.
Tutu en zijn dochter onderscheiden vier stappen op de weg naar vergeving:
– Je verhaal vertellen
– het erkennen van de pijn
– vergeving schenken
– de relatie vernieuwen of loslaten.
Alle vier de stappen zijn belangrijk. Je kunt er geen van overslaan.
En soms zul je een aantal keer het proces doorlopen voor je echt de pijn kunt loslaten die je meedraagt.
Dit proces geldt net zo voor mensen die zichzelf iets te vergeven hebben.
Al lezend in dit boek komt zo in de week voor Pasen dat ik dit schrijf, de weg van Jezus me als voorbeeld weer op een andere manier concreet dichterbij in de verhalen van mensen die Tutu als voorbeeld gebruikt.
Zijn weg van vergeving en genade is niet een manier om maar even over de pijn in het leven heen te stappen, maar een weg er mee vinden door haar juist ten volle erkennen en daar doorheen nieuwe levenskracht en moed en geloof te vinden en weer verder te gaan.
Goede Vrijdag en Pasen kunnen niet zonder elkaar.
Zonder de hoop van Pasen blijft Goede Vrijdag alleen maar een zwarte dag, en zonder Goede Vrijdag wordt Pasen een lege huls.
De kern waarom de weg van Jezus draait is dat we als mens allemaal leven van vergeving.
Elke dag weer.
